Yarım Kalan Bir Devam Öyküsü… / Kadir Aydemir
Parmaklarıyla boynumdaki yaraya dokundu. Onun belirsiz bir çizgi halini aldığını hissetti. Son kezdi. Onu bir daha göremeyeceğimi, kalbinin soğuduğunu hissediyordum. Acı bir tattı bu, içimde bir yerde boğazıma kadar uzanıp neredeyse gözlerimden taşacak bir göl vardı. “Belki de,” diyordum içimden “demek ki böyle olması gerek. Tanrı’nın, ki her neredeyse, benim için bir planı olmalı.” Avutucu sözler boşunaydı. Her şey susmuştu. Bu karanlıkta, içimdeki lavla baş başaydım. Sıkılıyordum, oradan kaçıp bir kuyuya düşmek, kendimi bir arabanın önüne atmak ya da sabaha dek içip kusmak, kusmak, kusmak istiyordum. Karnımdaki tüm sözcükleri çıkarmak!
Hava soğumaya başlamıştı. Bu evi son görüşüm, bu sokağa son gelişimdi. Oysa eşyaları birlikte taşımıştık. Parmak izlerim vardı her şeyde. Duvardaki o özensiz tablo benim hediyemdi. Çiçek desenli bardakları ben seçmiştim, kitaplığı birleştirirken yere bir damla kan damlamıştı. Şimdi, dünyanın tam ortasında, şu an, dönüp gitmek, ona hiçbir şey söylemeden bir yabancı gibi uzaklaşmak öyle zor, öyle tarifsiz bir sızıydı ki. Karşımda, bu yarı gölgede dudakları büzüşen, ama ağlamayan, sarılıp iç çeken kadın karanlığa karışmıştı bile. Şehirdeki tüm ışıklar söndüğünde yürümeye başladım. Üzerimde kokusu kalmıştı…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder