Kadehe bir buz daha attım. Gökte sadece tek bir yıldız vardı. Parlayıp sönen kederli bir yıldız. Yorgun gözlerimi kısıp baktım. Hâlâ yanıyordu sanki… Bardağı sıkıca tuttum, salladım, küçük bir anafor oluştu… Bir yarasa hızla geçti önümden. Ağzımda bekleyip ısınan alkolü yutkundum. Kanıma karışan o sonsuz yorgunluk hissi güçlenip yeniden geldi. Neydi zamanın benden çaldığı? Neden bitkinim artık? Kalbim neden yavaş atıyor? Bunca yıkıntı altında nasıl sağ kaldım? Nerede parçaladığım aynalar? Eski yüzüm nerede? Kocaman bir boşlukta hissediyorum bazen kendimi. Giden gitti, tırnaklarımla çizdiğim görünmez yaralar yeniden kanasa da, geçti zaman, döküldü sır… Söz verdiğim toprak bekliyor beni uzak yağmurların altında… Geceyi böyle karşılıyorum… Uzakta bir yıldız, tek başına, rüzgârın acıyla savurduğu perdelere uzanıp bana bir şey anlatmaya çalışan bir yıldız, gölgelere karışan ölülere seslenip kayboluyor. Otların arasında bambaşka bir hayat var, biliyorum. Son yudumu alıp kadehi uçurumdan aşağı bırakıyorum. Bir adım daha atıyorum… Karnımda boş bir hoşluk, derin bir sızı… Uzakta bir yıldız… Kırılan ayna… Kaybolan gölgeler…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder