LABİRENT / Kadir Aydemir
Kar yağıyordu. Yolunu şaşırmıştı, sokak lambasının uzayıp kısalan ışığına bakmasa anlamayacaktı bunu. Bu çirkin ağaçları tanımıyordu. Güçlü bir ölçüydü bakmak, gözün hesap hızı. Oysa adı ve tanımı yok hiçbir şeyin. Bakıp anlam vermek, ama devam etmek, sonunda ölüm olsa bile devam etmek yola… Hava soğuktu. Yürürken uyuşmuştu. Kalbi hızla atıyordu. Kalbi neden atıyordu? Nereye yetişmeye çalışıyordu? Damarları patlayacak gibiydi. Nereye gidiyor, bilmiyordu. Neden buraya geldi, bilmiyordu. Tek bildiği, bu ayrılık gecesinde, iki insan arasında donan, buz kesen bu yolda, sözcüklerin de kaskatı olduğuydu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder