Bacağıma sürtünürken mırlıyordu, kuğuran bir kuş gibi derinden sesler çıkarıyordu. Onun kedisiydi, evde kahve içerken ağzımdan çıkan tüyü hatırladım. Hiçbir şey olmamış gibi davranıp başparmağım ve işaretparmağımla, ona hissettirmeden, boğazıma inmesi an meselesi olan bu beyaz kılı çekip almıştım. Kedi için her şey yolundaydı. Oysa burada, apartmanın önünde, rüzgârın eli ceviz ağacının kuruyan yapraklarını tek tek söküp aşağı atarken, kargaya dönüştürülen bir ruh yarısı çürük bir cevizi az ötede büyük bir kinle kırıp yemeye çalışırken, onunla son görüşmemiz olduğunu bir tek ben bilmiyordum. Tüm nesneler, eşya, bastığımız soğuk toprağın altındaki solucanlar, gece böcekleri, her şey ve herkes farkındaydı bunun. İçimi acıtan şey sadece ayrılmak değildi; buraya bir daha gelmeyecektim, pencereye yaklaşıp büyülenmiş gibi dışarıdaki ağaçları izleyemeyecektim, camın önüne bayat ekmek bırakmayacaktık, beraber kahvaltı hazırlamayacaktık… Kalbimin gümbürtüsü, koca bir denizin nabzı gibi ağzımdan, kulaklarımdan, burun deliklerimden, gözlerimden taşıyordu. Hayır, ağlamıyordum, aslında çok sulu gözlüyümdür, ama ne gariptir ki onun için hiç gözyaşı dökmemiştim. Öylece bana bakıyordu, aramızda tüm sözcükler tükenmişti. “Ben,” dedim, “ne diyeceğimi bilemiyorum…” “Boynundaki yara iyileşti mi?” dedi, o yumuşacık parmaklarıyla bir çizgi halini alan yaraya dokundu. Sevişirken tırnağı etimi kesmiş, aslında, itiraf etmem gerekirse bu acı tarifsiz bir zevk vermişti bana. Ondan kalan bir işaretti bu. Kabuk bağlayıp bir kıyı çizgisi gibi ilerleyen bu yara izi, ondan bana görünmez bir hediyeydi. Ensemdeydi, yok olup gidecekti… Zaman her şeyi ustaca siler, tozunu alır, değiştirir. Bunu artık o kadar iyi biliyorum ki…
Apartmanda bir evin ışığı daha söndü. Sarıldık. Hayatın aramızda sıkıştığını hissettim. Göğüslerini, ellerini, dudaklarının ıslaklığını özlemiştim. Bir daha içime bastırdım onu. Gece inmiş, günün tüm renklerini silmişti. “Sen öldürdün,” dedim, “tüm sözcüklerimizi.” Hiçbir cevap vermedi. Arkamı dönüp hızla yürümeye başladım. Boğazımda bir şeyler düğümlendi. Bir denizanası nefes almamı önlüyor, bir örümcek tam oraya ağ kurmuş ve geçmeme izi vermiyor gibiydi. Her zaman yürüdüğümüz o çiçekli patikadan aşağı inerken ağlamaya başladım. Bir çiçek bana doğru döndü sanki. Gerisini hatırlamıyorum… Hatırlamıyorum…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder