Kadir Aydemir
Neydi o programı her hafta sonu iple çekmemizi sağlayan şey? “Barış Abi” bu sevgi bağını nasıl oluşturmuştu? Barış Manço deyince neden gözlerimizin içi gülerdi?.. Ki hâlâ içim bir garip olur ne zaman bir şarkısını duysam…
Bu sahneye bayılıyorum… Orada olmayı ne çok isterdik, değil mi?
Barış Manço bu diyardan gideli yıllar oldu… Bugün hâlâ enfes şarkılarıyla, oldukça etkili şarkı sözleriyle, gülüşüyle zihnimizde dolanıyor. Bu büyük bir başarıdır, hafife alınmamalı. Dünyanın tanıdığı barış elçimiz, bize çok şey öğreten Barış abimizle ilgili en büyük anım maalesef onun cenazesinde yaşadıklarım oldu. Öldüğünü haber alınca ağlamayanımız var mı?.. Ben de onun programlarıyla büyüyen, yoksul ama gelecekten yana garip bir şekilde umutlu, onun bir yerlerde bizim gibilerin de kendisini izlediğimizi, dinlediğimizi bilen “çocuklarından” biriydim. Barış Manço’nun hafta sonları, yanılmıyorsam pazar günleri TRT 1’deki “7’den 77’ye” adlı programına katılmak için ne hayaller kurardım… Hiçbir zaman o programa katılamayacaktım, ben oraya çıkan zengin aile çocuklarından biri değildim ama yine de heyecanla izler, Barış abinin bir gün karşıma çıkacağını ya da onu bir gün bulup ona şaşkın şaşkın merhaba diyeceğimi, ona sarılacağımı düşlerdim. Onu çok seviyordum, çünkü o “iğneyi kendine batırırdı”, “çuvaldızı başkasına”; o, aileden biriydi.
Evde televizyon vardı, ah sonunda bir televizyonumuz olmuştu ve rahmetli babamın haberleri izlemeyi neden bu kadar sevdiğini bir türlü anlayamıyordum. Neyse ki cumartesi pazar günleri sabahtan öğlene soluksuz izleyebiliyordum her şeyi. Tek kanallı yıllardı. Televizyonu aldıktan sonra en iyi arkadaşlarımdan biriyle, Barış abiyle tanışmıştım… Artık yalnız değildim… Onun şarkıları, sözleri bana “sevmek”, “aşk”, “yalnızlık” gibi kavramların sözlüklerde yazmayan anlamlarını öğretiyordu. O, kardeşliği ve paylaşmayı içimize işliyordu.
Bugün yaşıyor olsa, aşk şiirlerimden birini bestelemesini ne çok isterdim… Barış Manço Türk müziğinde evrensel anlamda zirvelerden biridir, onun müzisyenliğinin yanında çocuklarla olan muhteşem diyalogu sanırım koca bir kuşağı, şu an benim gibi 30’larında olan herkesi derinden etkilemiştir. Dünyanın en güzel kalpli abisi Barış Manço’nun vefat ettiği haberini alınca içimde bir şeyler parçalanmıştı. Neden bu kadar etkilenmiştik? Belki de Manço, benim gibi on binlerce insanın çocukluğu boyunca bir nevi hayali arkadaşı, abisi, sözünden çıkmadığı görünmez kılavuzu olmuştu. Ve 1 Şubat 1999’da bizi terk ettiği söylenmişti… Kötü haberi aldıktan sonra, sabah hızla Moda’ya gittik. Arkadaşlarla evinin önündeydik, yüzlerce kişi ağlıyordu, inanılmaz bir sahneydi… Cenaze arabasını ve onun evden son kez çıkışını hatırlıyorum, bir de içli içli ağlayışımızı, akan gözyaşlarımızı… Kadıköy o gün yas tutuyordu… Olduğumuz yerde kalakalmıştık… Barış abi ölmüştü… Abimiz ölmüştü…
Kalbimizdesin…
Barış Abi, senin ardından neşeli bir yazı yazmak isterdim, ama ne yazarsak yazalım, sana çok değer verdiğimizi biliyorsun. Yazdığım her şey sana dair ve sana hediyemdir. Yeryüzüne senin gibi aydın insanlar çok nadir geliyor ve sanırım bizler, 80’lerin çocukları, oldukça şanslıydık… Bizleri biraz da sen büyüttün desek yeridir abi… “Adam Olacak Çocuk”taki mimiklerin, jestlerin, el hareketlerin, o güzelim takıların, rengârenk giysilerin ve saçın sakalın geliyor gözümün önüne; nevişahsınamünhasır kişilerden ve “gerçek sanatçılardan” biriydin sen, biz büyüdük ve geç de olsa anladık bunu. Adam olduk mu olmadık mı bilemem, ama aşk acısı çekerken senin şarkılarınla uzaklara gidenlerden olduk, buna emin ol… Seni seviyor ve özlüyoruz… Bu yazı tüm öteki çocukların adına yazıldı. İzbe bir evde, kömür sobasında patates közlerken kulağım sendeydi, televizyona dönüktü sırtım, yıllar önceydi… Köze bakarken dalıp gitmiş ve bu anı yaşamıştım sanki. Senin sesinle irkilmiştim:
“Hooopppp alkış!.. Alkış! Aferin sana Kadir! Aslanım benim!”
Kadir Aydemir
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder